Hürriyet gazetesini açtım, okuyorum, 4. sayfada Ebel ilanı vardı, çok az da olsa pembe altın kullanımından keyif almadığım halde, saatin hakkını teslim etmek gerek, güç göstergesi, gün ve tarih düzenlemesi ile biçimli saat, bir Ebel Classic imiş, hiç fena değil, bu tarzı sevenler için hele bir nimet. Ebel classic muhtemelen 3. sayfada bulunan kocaman fotoğraftaki Ali Ağaoğlu'nun kolundaki o beyaz kadranlı lüks saatten daha ucuzdur. Ama hangisi daha daha iyi durur diye düşünmeye bile gerek yok, Ebel'in daha iyi göründüğü bence kesin.
Sayfaları çevirmeye devam ediyorum ve 13. sayfadaki saati görünce duruyorum "ama bu bir saat reklamı değil ki" deyip geçmek istiyorum, fakat geçemiyorum, kadrana, kurma kolunun klasik ayrıntılarına ve sadeliğine takılıyorum, meğer Arma portföy yönetimi'nin reklamıymış baktığım, fakat aklım ilanın içeriği ile ilgili değil, portföy nedir onu bilmiyorum, fakat ilandaki saat öylesine güzel ki, pilli veya otomatik ya da kurmalı her ne olursa olsun, çok güzel görünüyor.
Mesele de bu değil midir zaten? Saati göze ve gönüllere uygun bir nesne olarak üretmek ve onu isteyen kişiye sadece bir estetik değer olarak değil bir kültür ve zanaat nesnesi olarak ulaştırmak.
Hemen arkadaki sayfada Brietling ilanını da görünce (Brietling de Ali ağaoğlu'nun kolundaki saatten daha hoş görünüyor ;) yeniden düşündüm. 3 tane saat fotoğrafı var gazetede, 2'si saat ilanı, üçüncüsü bir portföy yönetimi şirketine ait fakat neden portföy yönetimi şirketinin ilanında sadece simge olsun diye konmuş olan saat daha dikkat çekici ve ilgi uyandırıcı?
Saat ve otomobil reklamları arasında büyük benzerlikler var, mesela yaratıcılık çok az (basılı yayınlardan söz ediyorum) ve her ürün sanki çevrede hiç benzerleri yokmuş gibi tanıtılıyor...
Bunların dışında genellikle saat reklamlarının çok sıkıcı olması ayrı bir konu. Neden bir kütüphaneci veya bir punk şarkıcısı, bas gitarcısı saat reklamlarında görünmez?
